نمیتونم به هیچ عنوان اندوهی که هر روز ، سایه اش روی سرم بزرگتر و سنگین تر میشه رو بیان کنم . نمیتونم به گذشته فکر کنم و بیاد نیارم که چی گذشت و من چه روزهایی رو پشت سر گذاشتم . هیچ کسی مقصر نیست . بجز خودم . کسی که وانمود میکرد میفهمه من بودم . هنوزم وانمود میکنم . وانمود میکنم که میفهمم . من هنوز غرق توی اون سال هایی هستم که خودم ، با دست خودم خرابشون کردم . خودم کردم . هیچ کسی مقصر نیست . من پل های پشت سرم رو خراب کردم و آینده ام رو به آتیش کشیدم . نمیدونم دیگران چطوری من رو تحمل میکنند ، حتی خودم ، حوصله ی خودم رو ندارم .