خونه قدیمیه . نه اینکه فکر کنید عتیقه ست ها ، نه . ولی اقلا بیست و خورده ایی سال از آخرین تعمیرش گذشته - البته اگر عوض کردن درب ها رو فاکتور بگیریم - و 5-6 سال پیش ، کاغذ دیواری کرمی رنگی - به نظر من زشت - دیوار های سبز-آبیش رو پوشوندند . هال مربع رنگ کوچیکی داره که دست و پای وسیله ها هم اونجا بهم گره میخوره . اما تراس بزرگ و دوست داشتنیه . رو به کوه و خیابون خلوتی که آسمون رو زیباتر از همیشه نشون میده . آشپزخونه بزرگ و کف ، قهوه ایی رنگه . کابینت های شیشه ایی - فلزی قهوه ایی رنگ ، ادویه جات و شیشه های بالای گاز رو نشون میده . اتاق خواب ها و سرویس بهداشتی طبقه ی بالاست . شلوغ و روشن . حتی پرده های قهوه ایی رنگ و ضخیم - که هیچ تناسبی با دکورِ نداشته ی اتاق ندارن - هم نمیتونه مانع از ورود نور به اتاق بشه . سرویس بهداشتی و حمام در ساده ترین و قدیمی ترین نوع خودشون هستند . با کاشی های قهوه ایی و شیرآلات قدیمی . موکت های قهوه ایی و بخاری گازی ، به شدت نوستالژی بیست سال پیش رو توی خونه فریاد میزنند . گوشه ی هال ، کنار مبل های قهوه ایی و بزرگ که بیشترین حجم از هال رو گرفتند ، میز چوبی قرار داره که درخنچه های بزرگ و کوچیک سبز رو روی خودش جا داده . انگار اون گوشه بذر پاشیده بودند و الان ، جنگل سبزی اون جا ، جا خوش کرده و به خورشید لبخند میزنن . اون طرف تر ، کنار درب تراس ، گل کاغذی های صورتی با نخ و میخ کوچیکی به دیوار لم دادند و زیرشون ، کاکتوس های کپل و جوونه هاشون ، کنار بخاری خودنمایی میکنند . تراس هم از دست گل ها بی امان نمونده . زمستونه و گل ها زیر گلخونه ی دست ساز چوبی نفس میکشند . نهال نارنج هم توی سایه ی ستون هم .
خونه قدیمیه . نه اینکه فکر کنید چون قدیمیه ، باید ازش خجالت کشید ، نه . اونجا دوست داشتنیه چون خونه ست . چون یه خانواده توش نفس میکشه و چراغ آشپزخونه ش هیچوقت خاموش نمیشه . اونجا دوست داشتنیه چون کسایی که اونجا با هم بگو مگو میکنند ، هنوز برای هم مهمن . اونجا دوست داشتنیه چون توی اتاق سمت راستیش ، تختی وجود داره که یه روزی ، پناهگاه یه دختر با آرزو های بزرگش بود .